Μαρτσέλο, Μπενεντέτο

(Benedetto Marcello, Βενετία 1686 – Μπρέσια 1739). Ιταλός συνθέτης, ποιητής και συγγραφέας. Διδάχθηκε βιολί από τον πατέρα του, ο οποίος αργότερα τον ώθησε σε νομικές σπουδές. Παράλληλα συνέχιζε τη μουσική του εκπαίδευση δίπλα στον Φραντσέσκο Γκασπαρίνι και τον Αντόνιο Λότι. Το 1711 έγινε μέλος του Συμβουλίου των Σαράντα και στη συνέχεια δικαστής της Δημοκρατίας της Βενετίας και κυβερνήτης της Πόλα. Εξακολούθησε ωστόσο χωρίς διακοπή την ενασχόλησή του με τη μουσική, μελετώντας βιολί, τραγούδι, ενώ τέλος αφιερώθηκε στη σύνθεση, παρά την αρκετά επισφαλή υγεία του, που τον ανάγκαζε να αλλάζει πολύ συχνά τόπο διαμονής. Το καλλιτεχνικό έργο του Μ. εκτείνεται στον χώρο της οργανικής και σκηνικής μουσικής. Η βασική μελωδική του έμπνευση η οποία, σε συνδυασμό με μια υποδειγματική τεχνική, εμφανίζεται σε όλες τις οργανικές του συνθέσεις (κοντσέρτα, σερενάτες, σονάτες, λειτουργίες, κ.ά.), γίνεται κυρίως αισθητή στο έργο του με τίτλο Ποιητικός αρμονικός οίστρος (Estro poetico armonico, 1724-27 8 τ.). Πρόκειται για μια συλλογή πενήντα ψαλμών, η οποία, με την εξαιρετική εκφραστική ισορροπία της, αποτελεί το θεμελιώδες έργο του Μ. Η θεατρική του παραγωγή, λιγότερο σημαντική, περιλαμβάνει μερικές όπερες που τιτλοφορούνται Η πίστη που αναγνωρίστηκε (La fede riconosciuta, 1707), Ο Κάλιστος στην Όρσα (Calisto in Orsa, 1725) και Αριάννα (Arianna, 1727). Η φήμη του συνδέεται επίσης και με τα ζωηρά και δηκτικά επικριτικά του κείμενα, όπως Το θέατρο της μόδας (Teatro alla Moda, 1720), δριμεία σάτιρα εναντίον του τσαρλατανισμού, που είχε κατακλύσει τις θεατρικές σκηνές, και η Οικογενειακή επιστολή (Lettera familiare), που εκδόθηκε ανυπόγραφη το 1705, στην οποία επιτίθεται με υπερβολική βιαιότητα εναντίον πολλών σύγχρονων του συνθετών, συμπεριλαμβανομένου και του πρώην δασκάλου του, Λότι.